سردار شهید حاج داوود کریمی در تاریخ ۱۳۲۶/۱۱/۲۷ در تهران چشم به جهان گشود.
ایشان در سن ۶۱ سالگی در تاریخ ۱۳۸۳/۶/۱۵ و در تهران به مقام والای شهادت رسید.
سردار شهید حاج داوود کریمی، فرزند محمد، در محله سلسبیل تهران به دنیا آمد. پدرش مازندرانی و مادرش اهل قزوین بود. داوود اولین فرزند خانواده بود و پس از طی دوران طفولیت در سن شش سالگی به مدرسه رفت. هشت سال داشت که پدرش درگذشت. تحصیلات دوره ابتدایی را در دبستان «رازی» به پایان رساند و دوره متوسطه را در دبیرستان دولتی«علمیه» گذراند. وی در روز ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ در تظاهرات مردمی علیه رژیم شرکت کرد و برای اولین بار نام امام خمینی (ره) که به گفته خودش آن زمان «حاج آقا روح الله» نامیده می شد را شنید. برادر شهید در این باره می گوید: «او در راهپیمایی ۱۵خرداد حضور داشت. آن روز تا موقع غروب به خانه برنگشت. مادرم مدام بی قراری می کرد. هنگام غروب با لباس‌های خونی به خانه برگشت. او در درگیری با ماموران حکومتی زخمی شده بود.»
حاج داوود در ایام جوانی با جمع زیادی از مبارزان سیاسی و مذهبی آشنایی یافت. شهید حاج مهدی عراقی در آشنایی داوود کریمی با شخصیت حضرت امام (ره) نقش بسزایی داشت. سالهای نخستین دهه ۵۰ که جامعه ایران پر از شور و التهاب انقلابی گری بود. داوود کریمی هم با تعدادی از دوستانش گروه «فجر اسلام» را به راه انداختند. در تهران این گروه یکی از قوی‌ترین گروههایی بود که اعتماد افرادی چون آیت الله دکتر شهید سید محمدحسین بهشتی و آیت الله محمدرضا مهدوی کنی را به خود جلب کرد. او در این حرکت نیمه مخفی و سیاسی- چریکی با این عالمان ارتباط داشت و از هدایت آنان بهره می گرفت. فجر اسلام و سازمان مجاهدین خلق ظاهراً از ابتدا روابط بسیار گرمی داشتند. اما براساس مواضع اعتقادی و سیاسی از سال ۱۳۵۲ ارتباط این دو گروه مخفی با هم قطع شد. چرا که اعضای گروه «فجر اسلام» اعتقاد داشتند که سازمان به بیراهه می رود. وی در شانزدهم شهریور ماه ۱۳۴۹ ازدواج کرد که ثمره این ازدواج یک دختر به نام «مریم» و سه پسر با نام های «میثم»، «محمدصادق» و «محمود» است.
سردار شهید حاج داوود کریمی تراشکار، قالبساز و فعال سیاسی و مذهبی تا سال ۱۳۵۵ در تهران به مبارزه ادامه داد. اما شور انقلابی و بسته شدن فضای مبارزه در ایران موجب شد، او نیز همانند بسیاری از همرزمانش راهی لبنان شود. در آنجا با شهید دکتر مصطفی چمران و شهید محمد منتظری آشنا شد. پس از مدتی نیز به سبب استعداد ذاتی‌اش مربی نیروهای چریکی شد. وی در اوایل سال ۱۳۵۷ به کشور بازگشت و در کنار دوستان و همراهانش چهار هیات مذهبی در منطقه نازی آباد برای مبارزه با رژیم طاغوت تاسیس و سازماندهی کرد و با تجربه‌ای که در سالهای گذشته اندوخته بود، هدایتشان را بر عهده گرفت. انقلاب اسلامی با رهبری امام خمینی (ره) به پیروزی رسید و فجر انقلاب دمیدن گرفت. حاج داوود در همان اولین روزها با کمک دیگر مبارزان، کمیته انقلاب اسلامی نازی آباد را راه اندازی کرد و خود هدایت و مسئولیت این کمیته را برعهده گرفت. او از اعضای اصلی تشکیل دهنده آن و مدتی بعد عضو هیات مرکزی سپاه تهران شد. او در دفتر هماهنگی سپاه فعالیت می کرد و وظیفه‌اش نظارت به نحوه شکل گیری سپاه در شهرهای مختلف کشور بود و فرمانده منطقه ۷ سپاه و مدتی کمتر از یک سال نیز فرمانده سپاه تهران بود.
حاج داوود کریمی با شروع جنگ تحمیلی به منطقه جنوب رفت. او در همین مدت که تا سال ۶۱ ادامه یافت، برپایه آموخته‌هایش در لبنان مسئول آموزش نظامی سپاه شد. فرمانده سپاه پاسداران در دوران دفاع مقدس می گوید: تشکیل تیم‌های چریکی و حملات شبانه به دشمن در پایگاه «منتظران شهادت» از ایده‌های نظامی حاج داوود بود. شهید کریمی در عملیات والفجر ۸ در منطقه عملیاتی فاو شرکت کرد و در گردان‌های مهندسی رزمی جهاد سازندگی خدمات شایسته‌ای ایفا نمود.
حاج داوود در نیمه اول سال ۱۳۶۵ به مدت ۵ ماه به عنوان مسئول بازرسی بنیاد شهید انقلاب اسلامی خدمت نمود و پس از آن به مدت یک سال مسئولیت حراست مخابرات کشور را بر عهده داشت. در فاصله سالهای ۶۵ تا ۶۷ به عنوان مدیر کل ستاد مبارزه با مواد مخدر منصوب شد و برای مبارزه با ورود این مواد افیونی به کشور چندین قرارگاه تاکتیکی تاسیس کرد. او در این دوره با سمت فرماندهی قرارگاه مرکزی محمد رسول الله(ص) و قرارگاه‌های تاکتیکی تابعه شرق کشور در قالب طرح «والعادیات» مسئول مبارزه با قاچاقچیان مواد مخدر بود.
پس از پذیرش قطعنامه از سوی امام (ره) و تجاوز و نفوذ منافقین از غرب کشور، حاج داوود در عملیات بزرگ و سرنوشت ساز مرصاد حضور یافت و باز هم در لباس یک بسیجی وارد صحنه شد و با مدیریت بخشی از صحنه نبرد، ضربات خرد کننده‌ای را به منافقین زبون وارد کرد. پس از جنگ تحمیلی حاج داوود، به کارگاه تراشکاری‌اش بازگشت که به گفته دوستانش، این بار «محقرتر» بود و در جاده باقرآباد قرار داشت. از ۱۵ تیر ماه ۱۳۸۲ بیماری‌اش شدت گرفت و بستری شد. اما پزشکان کاری از دستشان برنمی آمد تا آنکه او را سه چهار ماه به آلمان فرستادند. پزشکان آلمانی تشخیص داده بودند که بیماری او ناشی از مصدومیت شیمیایی حاصل از گاز‌هایی است که در جنگ به کار رفته بود. آنها نوع گاز‌های شیمیایی را هم مشخص کرده بودند. بدنش پر از غده شده بود. یک بیماری عجیب و غریب بود. شبیه سرطان اما سرطان نبود. و این طور بود که حاجی به بستر افتاد و کم کم تحلیل رفت. اما مثل همیشه خوش برخورد بود.
درد همچنان زیادتر می شد و پزشکان مجبور بودند از داروها و مسکن بیشتری استفاده کنند. تا جایی که پزشکان تجویز کرده بودند برای کاهش درد از تریاک استفاده کند اما حاجی این خواست را نپذیرفته و گفته بود: «من چطوری تریاک مصرف کنم در حالی که خودم رئیس ستاد مبارزه با موادمخدر بودم.» پرستاران هم نمی توانستند او را یاری کنند. او از درد خواب نداشت. به همین خاطر نخاعش را سوراخ کردند و در مهره اول «پمپ مرفین» کار گذاشتند. پرستار دکمه پمپ را می زد و مرفین به همه جای بدنش می رفت. حاج داوود، واقعاً سختی کشید. سرانجام این کوه استقامت و پایداری، در روز پانزدهم شهریورماه ۱۳۸۳ تاب قفس تن نیاورد و بر اثر جراحات ناشی از شیمیایی بدرود حیات گفت و به فیض شهادت رسید و با تشییع انبوه امت شهیدپرور در قطعه ۲۹ بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
