مطمئنا جمله معروف «شهری که آزاد شد اما آباد نشد» را شنیده یا در رسانه‌ها بارها در مورد وضعیت خرمشهر در سالهای اخیر خوانده‌اید. در این ۳۹ سال که از آزادی خرمشهر میگذرد هزاران مقاله و کتاب و مصاحبه در ارتباط با چگونگی اشغال و سپس آزادی خرمشهر و عملیات بیت‌المقدس و آنروزهای پرالتهاب و تاریخی کشور منتشر شده اما کمتر به وضعیت خرمشهر و ایثارگران و مردمان بومی و غیربومی که برای آزادی این شهر خون دادند نوشته شد. برخی از رزمندگانی که در اردیبهشت و خرداد ۶۱ تاریخ‌ساز شدند همچنان در قید حیاتند اما هزار و یک درد دارند که چه بسا غیرقابل تحمل‌ترین آنها دردیست که از دیدن وضعیت اسفناک امروز خرمشهر میکشند.
بی‌شک پس از اتمام جنگ، انتظار میرفت که شهری که دست کم ۶۰۰۰ شهید و ده‌ها هزار مجروح برای آزادی آن داده شد مورد توجه مسئولین و مقامات کشور قرار گرفته و نه تنها بازسازی شود بلکه تبدیل به گوهری شود که برازنده فداکاری‌هایی باشد که برای این شهر عزیز صورت گرفته است. مهمترین چالش بزرگی که خرمشهر سالهاست از آن رنج میبرد محرومیتی است که در این شهر به وضوح به چشم میخورد. جانباز حماسه‌ساز، سید صالح موسوی، یکی از رزمندگان حاضر در عملیات آزادسازی خرمشهر که سالهاست با جانبازی و مشکلات ناشی از آن دست و پنجه نرم میکند، و از همرزمان شهید جهان آرا، چندی پیش در یک مصاحبه مطبوعاتی گفت «باز سوم خرداد می آید و میرود و خرمشهر تا سه خرداد سال بعد به فراموشی سپرده می شود؛ گویی اصلا جایی به نام خرمشهر وجود ندارد». شواهد حاکی از آنست که متاسفانه آقای موسوی دقیقا درست میگوید.
همه فراموش کرده‌اند که خرمشهر پس از آزاد شدن نیاز به آباد شدن داشت اما متاسفانه این داستان همیشگی فداکاری های نظامی ماست. با نگاهی به همه درگیریهای نظامی ایران میتوان دید که ما در دوره مبارزه مسلحانه خوب عمل میکنیم ولی برنامه‌ای برای دوران صلح نداریم. این موضوعی است که به شکلی آشکار در رابطه با مناطق جنگ زده از دوران دفاع مقدس شاهدیم. البته این موضوع مختص به داخل کشور نیست و در خارج از مرزها و مثلا در سوریه هم شاهدیم که در دوران درگیریهای نظامی فعالانه عمل کردیم ولی برای دوران صلح برنامه‌ای نداریم. مثال بارز آن همان قضیه بازارهای سوریه است و مطلبی که در مورد آن چندی پیش در مقاله «چرا بازارهای سوریه را به چین و روسیه واگذار کردیم» هم گفتیم
امروز ۳۹ سال است که از آزادسازی خرمشهر میگذرد اما این شهر همچنان با مشکلاتی نظیر آب، ریزگردها، بهداشت و درمان و اشتغال مواجه است. هر ساله هفته اول خرداد بسیاری از مسئولین به مردم تبریک میگویند و در سالهایی مانند امسال که در شرف انتخابات هم هستیم، نامزدهای انتخاباتی هم به این جمع اضافه میشوند و وعده میدهند که اگر به پاستور بروند، مشکلات خرمشهر را حل خواهند کرد اما باز هم شاهد آن هستیم که خرمشهر سال به سال به عقب بر‌میگردد و بر مشکلاتش اضافه میشود. پای حرف شهروندان این شهر که بشینید مانند دردنامه‌ای از کمبودها و مشکلات است که مردم غیور این شهر سالهاست با صبر و از خودگذشتگی خود نوشته‌اند.
