سیزدهم جمادی الثانی سالروز وفات حضرت ام‌البنین (س) مادر قمر بنی هاشم حضرت عباس (ع) و روز گرامیداشت مادران و همسران شهدا بود. مادرانی که با تربیت فرزندانی شایسته حماسه هشت سال دفاع مقدس را آفریدند و همسرانی که همدم و یاران مردانی شدند که جان خود را فدای اسلام و کشورشان کردند و در اوج جوانی همسران و فرزندان خود را به خدا سپرده و به میدان‌های جنگ حق علیه باطل شتافتند. در این میان بسیاری از این مادران و همسران پس از پایان جنگ تحمیلی به استقبال عزیزانی رفتند که به درجه جانبازی نائل آمده بودند و با اخلاص و صبوری پا به پای جانبازانشان درد کشیدند و پیر شدند. جا دارد همه فداکاری‌های مادران و همسران شهدا را گرامی بداریم و به یاد داشته باشیم که تنها حمایت‌های کلامی از خانواده شهدا کافی نیست و باید از حرف به عمل رسید.
خداوند در قرآن می فرماید:
(لا یَسْتَوِی الْقاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنینَ غَیْرُ أُولِی الضَّرَرِ وَ الْمُجاهِدُونَ فی سَبیلِ اللّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فَضَّلَ اللّهُ الْمُجاهِدینَ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقاعِدینَ دَرَجَهً وَ کُلاًّ وَعَدَ اللّهُ الْحُسْنى وَ فَضَّلَ اللّهُ الْمُجاهِدینَ عَلَى الْقاعِدینَ أَجْرًا عَظیمًا﴾ نساء/۹۵.
«مؤمنان خانه‌نشین که زیان دیده نیستند با آن مجاهدانى که با مال و جان خود در راه خدا جهاد مى کنند یکسان نمى باشند. خداوند، کسانى را که با مال و جان خود جهاد مى کنند به درجه‌اى بر خانه نشینان مزیت بخشیده، و همه را خدا وعده نیکو داده، و مجاهدان را بر خانه نشینان به پاداشى بزرگ، برترى بخشیده است.» زمانی که خداوند تبارک و تعالی اینچین از حرمت ایثارگران سخن گفته، ما چگونه می‌توانیم نسبت به خانواده‌های آنها بی‌توجهی کنیم و قدردانشان نباشیم؟
شهدا و ایثارگران از گرانبها ترین سرمایه‌های خود مایه گذاشتند و البته خانواده‌های این عزیزان هم کم مایه نگذاشته‌اند. به قول جانباز جنگ تحمیلی غلام هاشمی، در جنگ فقط جانبازها نسوختند بلکه خانواده آنها هم سوختند. خانواده جانبازان از درون سوختند درحالی که کمتر کسی از درون آنها خبر داشت و کمتر کسی توجهی به زخمهای آنها میکرد. جنگ تمام شد اما برای بسیاری از خانواده‌های رزمندگان اسلام، بخصوص برای آزادگان به خانه بازگشته و جانبازان، سالهای سخت تازه آغاز شده بودند. اما چه صبورانه مقاومت کردند و با مشکلات کنار آمدند. پرستاری از جانبازانی که پس از بازگشت به وطن مشکلات جسمی و روحی بسیاری داشته و همسران و فرزندانشان باید پا به پای آنها مقاومت میکردند و صبوری. مشکلات مالی، نبود امکانات پزشکی مورد نیاز و نگاه‌ها و تهمت‌های برخی از خدا بی‌خبران که خانواده‌های شهدا را به چشم کسانی میدیدند که سهیمه میگیرند و از تسهیلات دولتی سود می‌برند، همگی بر آلام این عزیزان افزوده است.
شاید برخورد اندکی از خدا بی‌خبر چندان عجیب نباشد، ولی بی توجهی مسئولانی که با خون شهدا معامله می کنند و بنیاد شهیدی که وارد بازی‌های جناحی و فسادهای گروهی می شود به هیچ وجه قابل بخشش نیست. در تاریخ خوانده‌ایم که چگونه مولای متقیان (ع) به زن و فرزند یکی از شهدا در آوردن آب و طبخ نان کمک می کرد و حتی صورت به آتش تنور گرفته و از بی‌خبری حکومت از این خانواده ناراحت است. همچنین در پیمان صلح امام حسن (ع) آمده است که معاویه موظف بوده همواره از خراج مبلغ یک میلیون درهم تسلیم امام حسن (ع) نماید تا آن حضرت، مبالغ را میان بازماندگان شهدای جنگ جمل و صفین که در رکاب علی (ع) شهید شده بودند تقسیم شود. وقتی ائمه ما چنین سنتی داشته‌اند، ما چگونه می توانیم از این سنت تخطی کنیم؟ باید به مسئولان یادآوری کرد: «الحیاء من الایمان و الایمان فی الجنه.»
اکنون که در آستانه چهل و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی قرار داریم باید به خود یادآور کنیم که در این چهار دهه چطور خانواده شهدا با صبوری و فداکاری‌های خود، شجره طیبه انقلاب را زنده نگه داشتند. بیاییم درس ایثار و فداکاری را از خانواده شهدا یاد بگیریم.
