خبر کوتاه بود اما دردناک. خودسوزی یک جانباز دیگر در یک فاصله زمانی چهل روزه. باورش سخت بود اما حقیقت داشت. موضوعی که وقتی ماه گذشته برای اولین بار اتفاق افتاد و در صدای مدافعان و تعداد معدودی از رسانه‌های دیگر بازتاب داشت شوک بزرگی را به جامعه ایثارگران و جانبازان وارد کرد. در آن مقطع برخی به چشم یک رویداد بسیار نادر به داستان خودسوزی فرزند شهید نگاه کردند و برخی نیز دلیلش را ناراحتی روانی وی عنوان کردند. حالا پس از اینکه این اتفاق ناگوار سه بار تکرار شده مسئولین بنیاد شهید باید پاسخگو باشند که چطور میشود شرایط جانبازان به حدی اسفناک و وخیم میشود که یک جانباز و یا یک فرزند شهید تا خودسوزی پیش میرود؟
در همین حال، کم کاری اصحاب رسانه هم غیر قابل بخشش است و باید سوال کرد آیا ما به عنوان حامیان و صدای جانبازان و ایثارگران و خانواده‌های شهدا این مسئولیت را نداریم که با رسانه‌ای کردن اخبار مربوط به این قشر مظلوم جامعه از حق و حقوق این عزیزان دفاع کنیم؟چرا در مورد چنین وقایع تلخی سکوت میکنیم و به مسئولین نیز اجازه میدهیم سکوت کنند؟
به نقل از قم نیوز، سومین قربانی خودسوزی مربوط به یک جانباز ۲۵ درصدی که تحت پوشش بنیاد شهید قم هم بوده، میشود، که ماه گذشته خود را در منزلش به آتش کشاند و نهایتا در روز بیست شهریور، به سبب شدت سوختگی در بیمارستان ویژه سوختگی اصفهان فوت کرد. این سومین مورد خودسوزی تایید شده در میان جانبازان و خانواده شهدا از ابتدای شهریور ماه سال جاری است و البته اگر بخواهیم موارد خودسوزی در باز زمانی چند سال گذشته را مرور کنیم، با رقم بسیار بیشتری روبرو خواهیم بود.
ماه گذشته هنگامی که در مورد خودسوزی فرزند شهید متنی را در سایت منتشر کردیم اشاره به این مهم داشتیم که در روزهای پس از خودسوزی این فرزند شهید، عده‌ای برای پوشش گذاشتند به روی کمبودها و تبرئه مسئولین بنیاد و دولت دست به کار شدند و بیماری این فرزند شاهد را دلیل این اتفاق ناگوار عنوان کردند. در همان مقاله نیز ما این اخطار را به برخی مسئولین دادیم که با عذر بدتر از گناه تلاش در تبرئه خود نکنید زیرا حتی اگر هر یک از این عزیزان مشکلات روحی هم داشته باشند، بنیاد باید توجه بیشتری به مشکلات تک تک این جانبازان و خانواده‌های شهدا می کرد و اجازه نمی داد که کار به جایی برسد که سه جانباز و فرزند شهید تحت پوشش بنیاد در مدتی کوتاه دست به خودسوزی بزنند. به گفته برادر همان فرزند شهید که اولین قربانی این خودسوزی‌های بود، دلیل مشکل اعصاب آن فرزند شهید، شنیدن خبر شهادت پدرش و از دست دادن وی بوده است که این امر مسئولیت بنیاد را در قبال این فرد بیشتر می‌کند.
میتوان به جرات بگوییم که ما نیز به عنوان اصحاب رسانه تا حد بسیار زیادی مسئولیم. پوشش خبری محدود در مورد این خودسوزی‌ها باعث میشود مسئولین نیز از زیر بار مسئولیت شانه خالی کرده و پاسخگو نباشند. در حالی که اوایل مهرماه یک جانباز دیگر در تهران و روبروی یک ساختمان اداری دست به خودسوزی زد، تقریبا هیچ یک از خبرگزاری‌های معتبر و رسمی کشور خبری در این زمینه منتشر نکردند. رسانه‌های بسیار معدودی هم همچون قم نیوز که خبر را پوشش دادند، تنها به ذکر خبر حادثه بسنده کردند و از ارائه جزییات بیشتر خودداری نمودند.
واقعیت تلخ این است که هنگامی که به وضعیت وخیم معیشتی و درمانی جانبازان رسیدگی نمیشود و رسانه‌ها نیز در انعکاس مشکلات جانبازان و خانواده‌های شهدا کوتاهی میکنند، باعث میشود هیچ نهاد یا ارگانی وارد رسیدگی جدی به این ماجرا نشده و هیچ مسئولی گزارشی از این موضوعات در اختیار رسانه‌ها و مردم قرار ندهد. انی شرایط ناگواری است که اکنون با آن روبرو هستیم و متاسفانه چشم انداز روشنی هم در این عرصه دیدیه نمی شود.
