گزارش‌های چند روز اخیر از عراق خبرهای خوبی به همراه نداشت و حاکی از گسترش اعتراضات و ناآرامی‌هایی بود که به کشته شده ده‌ها تن و زخمی شدن بیش از هزار تن انجامیده. دولت عراق در تلاش است که دامنه این اعتراض‌ها را کنترل کند و در همین راستا، ۷۵ درصد اینترنت را مسدود کرده است. این در حالی است که مردم دولت را به بی‌کفایتی و فساد متهم می کنند. در این شرایط ما باید با هشیاری عمل کرده و این احساس را ایجاد نکنیم که در مقابل مردم عراق هستیم.
متاسفانه در میان معترضان، شعارهایی علیه ایران سر داده شده و این اعتراضات دست مایه شیطنت‌های رسانه‌های معاند نیز شده است. مردم عراق نگاهشان نسبت به ما در حال تغییر است و از همدلی و همراهی که در سال‌های پیش نسبت به ما داشتند کاسته شده است و اکنون بیشتر بر نزدیکی دولت‌های ایران و عراق تمرکز می کنند و متاسفانه حضور ما در کشورشان را به مثابه یک نوع اشغالگری تلقی می نمایند. سوالی که برای ما مطرح می شود این است که چگونه می توان با موج ایران هراسی در عراق مقابله کرد و چگونه می توان روحیه برادری میان دو کشور را احیاء نمود؟
انگیزه اولیه تظاهرات مردم عراق، اعتراض به فسادهای گسترده و وضعیت بد معیشتی در این کشور بوده و در واقع مسئله اصلی، خشم مردم عراق نسبت به حاکمانشان است. ولی در این میان برخی از افراد و گروه‌ها هستند که خشم خود را به سمت ما منتقل می کنند که این امر از یک سو به علت استیصال و سرخردگی مردم عراق است و از دیگر سو، به علت نزدیکی ما به دولت عراق و حضور ما در فرایند سیاسی این کشور می باشد. متاسفانه دولتمردان عراق به تعهد خود نسبت به مردمشان پایبند نبوده‌اند عراقی ها هم ما را در کنار دولت بی‌کفایت خود می بینند.
ما فداکاریهای زیادی در منطقه عراق و شام کرده‌ایم و امنیت و آسایش ساکنان منطقه، ناشی از فداکارای‌های مجاهدان ایرانی بوده ولی در همین حال، حضور پررنگ ما در عراق، همچون یک چاقوی دو لبه عمل کرده و ضمن ایجاد امنیت در این کشور، یک نوع حساسیت را هم نسبت به ما ایجاد نموه است. متاسفانه اظهارات برخی از مقام‌های ما هم وضعیت را وخیم‌تر کرده است. برای مثال صحبت‌های اخیر ایرج مسجدی، سفیر ایران در عراق، از آن دسته اظهارات و مواضع است که باعث دشمنی عراقی‌ها با ما شده. آقای مسجدی گفته بود اگر آمریکا منافع ایران را تهدید کند، در مناطق مختلف از جمله خاک عراق به آنها پاسخ خواهیم داد.
متاسفانه مواضع سیاستمدارن ما باعث خشم عراقی‌ها می شود و در واقع خیانتی است به زحمات بچه‌های سپاه، که سالها به طور مخلصانه و در کمال برادری و برادری در کنار عراقی‌ها ایستادگی کردند. اکنون عراقی‌ها این احساس را دارند که ما نگاهی برتری جویانه به آنها داریم و گویی که کشورشان را اشغال کرده‌ایم. این ذهنیت و رویحه بچه‌هایی که در عراق و شام جنگیدند نبوده و نباید آرمان‌های این عزیران با جاه طلببی‌های برخی سیاستمدارن زیر پاگذاشته شود.
همکنون بسیاری از چهره‌های سیاسی و اجتماعی عراق، علنا ایران را به دخالت در امور عراق متهم می کنند و ما را در کنار عادل المهدی و نوری المالکی و عمار حکیم قرار می دهند. نکته‌ای که اعتراض‌های اخیر عراق را از گذشته متمایز میکند این است که بدون سازماندهی گروه‌های اصلی عراقی آغاز شده، و شعارهای تظاهرکنندگان هم رادیکال‌تر از قبل است. گزارش‌ها حاکی است معترضان به ساختمان‌های دولتی و حزبی از جمله دفاتر عصائب أهل الحق، سازمان بدر و احزاب الدعوه و حکمت حمله کرده‌اند.
باید توجه داشت که وقتی آتش خشم مردم زبانه می کشد، خشک و تر با هم می سوزد و معاندان هم از آب گل آلود ماهی می گیرند. متاسفانه در مواردی، خشم مردم به سوی شخصیت‌های مذهبی هم بوده است. فائق الشیخ علی، رهبر «ائتلاف تمدن» در پارلمان عراق، از مردم دعوت کرده تا در مقابل دفتر آیت‌الله العظمی سیسنانی تجمعی اعراض آمیزی داشته باشند و ایشان را متهم کرده که در امور سیاسی عراق دخالت کرده و عملا جای نخست وزیر را گرفته‌اند. شبکه المیادین نیز از توطئه نافرجام ترور آیت‌الله سیستانی در نجف خبر داده است.
ایران هراسیها در عراق رو به افزایش است و ما باید مراقب باشیم که قربانی بی‌کفایتی‌های دولت‌ها نشویم. دولت ما با دخالت‌های بیجایش در عراق، وارد بازی خطرناکی شده و دولت عراق هم با فسادهای گسترده‌اش، پایه‌های مردمی خود را به شدت متزلزل کرده. در این میان ما باید هم در حرف و هم در عمل به برادران عراقی خود اثبات کنیم که به هیچ وجه قصد استیلا بر عراق و دخالت در امور داخلی آن کشور را نداریم. ما برای کمک به برادران عراقی برای حفظ تمامیت ارضی آنها و مقابله با تروریست‌ها و تکفیری‌ها در عراق بودیم و با همین منطق، امروز باید امور عراق را به عراقی‌ها واگذار کنیم. ما نباید خودمان را آماج قهر و خشم عراقی ها قرار دهیم و یا به دست دشمنانمان بهانه بدهیم و به ایران هراسی ها بیافزاییم.
