خدمت نظام وظیفه برای تک تک ما فرصتی استثنایی بود تا دین خود را به میهن، نظام مقدس و ملت شریف ایران که حفاظت از امنیت و تأمین آرامش خود را به دستان ما سپرده و می سپرند، ادا کنیم. پس از تکمیل دوره های آموزشی لازم، به خطوط مقدم رفتیم و شانه به شانه دیگر برادران و خواهران از این مرز و بوم حراست کردیم. برخی از ما در خاکریزهای دفاع مقدس خدمت کردیم و برخی مدافع حرم بودیم. ایثار و فداکاری زمان و مکان نمی شناسد. ما نیز فراغ از اینکه در چه رسته و گردانی بودیم یا در کدام بخش از نیروهای مسلح خدمت می کردیم، سپاهی بودیم یا ارتشی، هوایی بودیم، دریایی بودیم یا زمینی، با جان و دل خدمت کردیم. بسیاری از همرزمان ما شربت شهادت نوشیدند و به لقاءالله فائز شدند. بسیاری نیز جانبازی و ایثاری را به اشکال دیگر تجربه کردند. بخشی از هویت تک تک ما در جای جای این سرزمین مانند اعضای بدن همسنگرانمان پشت همان خاکریزها باقی مانده است.
در راه خدا قیام کردیم و از سر و جان گذشتیم تا نظام باقی بماند، تا این سرزمین و مردمانش از گزند دشمنان و بداندیشان مصون باشند. قسم به اشک ها و ناله های پدران و مادران داغدیده و فرزندان شاهد که غم بی پدری را تا ابد در دل خواهند داشت که ما نیز دلی پر غصه داریم. معلول و از کارافتاده به آغوش جامعه و خانواده ای باز گشتیم و از روی آنان شرمنده ایم چراکه نمی توانیم احتیاجات اولیه آنان را برآورده سازیم. احساس عجیبی روح ما را از درون میفرساید و این ناتوانانی از ناتوانی جسمی کشنده تر است.
فداکاری ما برای منافع نظام و میهن از سر صدق و وفا بود و انجام وظیفه و تعهد اخلاقیمان به ولایت، اما آیا کار خیر ما اجرای جز اجر اخروی برایمان دارد؟ چرا با ایثارگران و جانبازان اینگونه رفتار میشود؟ پرداخت حقوق و مزایا، خدمت درمانی و اشتغال از حقوق ابتدایی ماست. آیا شایسته است که ما شرمنده روی زن و بچه خود باشیم؟ نتوانیم نیازهای ابتدایی خود و خانواده خود را برآورده سازیم و فقط به آنها بگوییم که پدر شهید یا اسیر یا جانباز و ایثارگرت یک قهرمان بود؟ حالا کیست؟ یک تنهای از جنگ برگشته؟ نباید چنین باشد.
برادران و خواهران همسنگر و همرزم، مسئولیت ما این روز ها مسئولیت خطیری است. نیاید فکر کنیم که خدمت ما به جامعه فقط جنگیدن بود و حالا کارمان تمام شده. اگر لباس مقدس نیروهای مسلح را از تن کنده ایم نباید فکر کنیم که دیگر هیچ مأموریتی نداریم.
در این مقطع حساس و تاریخی، چه در داخل مرزهای و چه در منطقه باید اقدامات همرزمان و همسنگرانمان را مد نظر داشته باشیم و از آنها حمایت کنیم. اجازه بدهید به یک نمونه بارز از اقدمات یکی از همرزمانمان اشاره کنم. بهروز ساقی، یک جانباز ۷۰٪، فاش نیوز را راه اندازی کرد تا اطلاعات و منابع مربوط به فرهنگ جانبازی و ایثارگری را اشاعه دهد. زحمات و اقدامات او از مرز فرهنگ سازی فراتر رفته است. او آگاهانه می کوشد تا نمونه ای از ماموریت پس از ماموریت را برای جانبازان و ایثارگران در جامعه ترویج دهد. اینگونه تلاش ها باعث افزایش آگاهی ما نسبت به سیاستگذاری هایی است که بر زندگی روزمره همه ما تأثیر گذارند.
نمونه های دیگری نیز از اینگونه اقدمات در کشور های دیگر در جریان بوده و هست. یک جانباز ترکیه ای که دست و پایش را در انفجار یک مین از دست داده بود به سبب هزینه دست و پای مصنوعی برای دولت ترکیه نتوانست مراحل درمانی خود را تکمیل کند اما او بجای اینکه زانوی غم بغل کند و سر خورده در بگردد تقاضا کرد که با سخنگوی مجلس ترکیه ملاقات کند، و به او بیان کرد که من دست و پای خود را برای این مملکت داده ام. بعد از ای ن اقدام او بود که دولت و مردم ترکیه به کمپین او توجه کردند و ارائه خدمات پزشکی و درمانی را جدی تر گرفتند.
در روسیه نیز اتحادیه جانبازانی که در افغانستان جنگیده بودند تشکیل شد و به صدایی رسا و نیرویی مؤثر در انتخابات آن کشور بدل شد. اقدام آنها تنها یک اقدام سیاسی نبود بلکه مشتاقانه در جوامع خود سرمشق جوانان و نسل جوان تر شدند.
همانگونه که پیشتر هم تأکید کردیم از دوران جنگ تحمیلی و دفاع مقدس تا قربانیان تروریستی بیش از ۲۲۵ هزار شهید تقدیم انقلاب شده است اما کل جانبازان در کشور بیش از ۵۷۴ هزار نفر هستند. اگر به این آمار، تعداد آزادگان دوران دفاع مقدس (حدود ۴۳ هزار نفر) و خانواده شهدا (حدود ۳۹۵ هزار نفر) را اضافه کنیم به جمعیتی حدود یک میلیون نفر میرسیم که می تواند منشاء تحولات مثبت در جامعه باشند. صدای مدافعان باید رساتر از همیشه به گوش همه مردم و مسئولان برسد. ما باید فعال تر و سرزنده تر از همیشه برای آبادی و آبادانی این مرز و بوم بکوشیم. ما پوکه خالی فشنگ نیستیم.
