در این چند سال اخیر برگزاری تجمعات اعتراضی ایثارگران و خانواده‌های شهدا تبدیل به امری عادی شده و هر چند هفته یکبار گروهی از ایثارگران جنگ تحمیلی یا فرزندان و خانواده‌های شاهد به دلیل عدم رسیدگی به شرایط معیشتی و عدم دریاقت حقوق و تسهیلاتشان در مقابل مراکز و ساختمانهای بنیاد شهید و حتی دیگر نهادهای دولتی دست به اعتراض میزنند. این در حالی است که همانطور که ما بارها در صدای مدافعان در ارتباط با مطالبات این عزیزان گفته و نوشته‌ایم، مطالبات جامعه ایثارگری سابقه تاریخی دارد که بدلیل بی توجهی و سومدیریت، با گذر سالها بر مشکلات آنها افزوده شده. با وجود این افزایش، نه تنها مسئولین مربوطه بلکه رسانه‌ها و خبرگزاریهای معتبر کشور هم نسبت به وضعیت جامعه ایثارگری بی‌تفاوت شده‌اند و این خود نگرانی‌هایی را در جامعه ایثارگری بوجود آورده. واقعا آیا با بی‌اعتنایی و پاک کردن صورت مسئله مشکل حل میشود که دیگر نه رسانه ملی و خبرگزاریهای معتبر کشور مشکلات ایثارگران و جانبازان را پوشش میدهند و نه بنیاد شهید دیگر واکنشی در شأن به اعتراضات خیابانی جامعه ایثارگری نشان میدهد؟
با وجود سانسور خبری اکثر خبرگزاریهای معتبر کشور که تصمیم به عدم پوشش خبری تجمعات اخیر جانبازان وایثارگران گرفته‌اند، روز گذشته ویدئوهایی از تجمع پیش از صد تن از جانبازان جنگ تحمیلی در مقابل ساختمان بنیاد شهید در فضای مجازی و بخصوص در شبکه‌های اجتماعی پخش شد. موضوع از این قرار بود که روز یکشنبه ۱۹ دی ۱۴۰۰ گروهی از جانبازان معترض یه عدم اجرایی کردن ماده ۳۸ قانون جامعه ایثارگری و عدم دریافت حقوق معوقه خود، در مقابل ساختمان بنیاد در خیابان طالقانی تهران تجمع اعتراضی برپا کردند که میان کاربران شبکه‌های اجتماعی بازتاب فراوانی داشت. همانطور که مخاطبان سایت صدای مدافعان در جریان هستند، جامعه ایثارگری اعم از خانواده معزز شهدا، جانبازان، آزادگان و رزمندگان همواره مطالباتی داشته‌اند که بدلیل بی‌توجهی به خواسته‌های به حق آنها در یکی دو دهه گذشته، اکنون این عدم توجه به صورت زخمی چرکین سر باز کرده اما گویا دولت و مسئولین همچنان تصمیم به بی‌اعتنایی به وضعیت کنونی دارند.
متاسفانه بسیاری از قوانین حمایتی جامعه ایثارگری که از سالهای آغاز جنگ تحمیلی تصویب شدند، یا به اجرا گذاشته نشده و یا به شکلی ناقص و سلیقه‌ای اجرایی شدند. از سال ۱۳۶۱ تا پایان سال گذشته، حدود ۲۶۵ مصوبه به نفع جامعه ایثارگران توسط مجلس شورای اسلامی تصویب و به تأیید شورای نگهبان رسیده و تمام این ۲۶۵ مصوبه به دولت‌های مستقر ابلاغ شده‌اند. به جز قانون جامع خدمات ایثارگران مصوب ۱۳۸۵ و مصوب سال ۹۱ مجمع تشخیص مصلحت نظام، بقیه قوانین شاید در حدود ۲۵ درصد هم اجرا نشده و مابقی هم ناقص مانده‌اند.
جدا از مشکلات مربوط به وضعیت اشتغال و اجرایی نکردن مصوبه‌های مذکور، یکی از مواردی که باعث نارضایتی ایثارگران و جانبازان در سالهای اخیر شده، مربوط به حوزه درمان و بیمه درمانی است. البته در تمام این قوانین مصوب، موضوع درمان در اولویت بوده است اما قبل از اجرای این قوانین، مسائل مرتبط با درمان خیلی بهتر انجام میشدند به طوری که اکثر بیمارستان‌ها خدمات رایگان می‌دادند و اگر کسی نقد پرداخت می‌کرد، با رسید پرداختی از بنیاد هزینه انجام شده را دریافت می‌کرد اما با گذشت زمان و با تغییر قرارداد بیمه تکمیلی از بیمه ایران به بیمه دی، کیفیت خدمات پایین رفت و از کمیت آن نیز کاسته شد که این تغییرات، اعتراضات به وضع جامعه ایثارگری را دو چندان کرده است. به گفته بسیاری از ایثارگران، مراکز درمانی، درمانگاه و داروخانه‌‌ها، خدماتی به ایثارگران نمی‌دهد و می‌گویند باید نقد حساب کنید، بعد فاکتور را ببرید از بیمه دی دریافت کنید که بیمه هم در بهترین حالت فقط نیمی از هزینه را پرداخت میکند و بسیاری از مواقع هم اصلا پرداخت نمیکند. این در حالی است که اکثریت جامعه ایثارگری پا به سن گذاشته‌اند و دچار انواع بیماری‌ها منجمله بیماریهای تنفسی هستند
یکی دیگر از دغدغه‌های جامعه ایثارگری، مسأله مسکن و اشتغال است که در برنامه‌های سوم، چهارم، پنجم و ششم توسعه کشور، مسکن ایثارگران و اشتغال خود ایثارگران و سپس فرزندان آنها همچنان جز مشکلات اساسی باقی مانده. در حال حاضر کل خانواده شهدا ۲۱۲ هزار نفر، جانبازان ۴۵۰ هزار نفر و آزادگان ۴۳ هزار نفر هستند. اگر بعد از پایان جنگ از سال ۱۳۶۸، طبق وعده‌های داده شده، سالانه به همه جامعه ایثارگری ۵۰ هزار مسکن تحویل داده میشد، اکنون مشکلی به نام مشکل مسکن ایثارگران مطرح نبود.
طبق اطلاعات دریافتی ما، در آخرین سال جنگ تحمیلی، نزدیک به حدود ۶۵ درصد از شهدا، جانبازان و آزادگان، شاغل در نیروهای مسلح و کارمندان ادارات بودند. بسیاری از این افراد پس از برگشت از جنگ دوباره وارد چرخه کار خود شدند. از آن ۳۵ درصد باقیمانده هم حدود ۱۰ درصد به سر کار رفتند که گواه این مطلب، دریافت حقوق حالت اشتغال حدود ۹۶ هزار نفر از بنیاد شهید و یا در نوبت حقوق معیشت از طریق بنیاد یا سازمان تامین اجتماعی نیروهای مسلح، ساتا، است که به مشکلات اشتغال فرزندان و مسکن اضافه شده است. به عبارتی دیگر، سال ۱۳۶۷ بعد از قبول قطعنامه ۵۹۸، کل شهدای متاهل حدوداً ۵۹ هزار و ۹۵۰ نفر بودند و به همین دلیل بحث اشتغال فرزندان شهدا امروز یکی از مطالبات جامعه ایثارگری شده است و در قالب قانون تبدیل وضعیت اشتغال خودش را نمایان ساخته است. طبق قانون ششم توسعه باید در ۲ سال اول تعیین تکلیف میشد که متاسفانه هنوز نشده و هیچ خبر مثبتی هم در این زمینه به گوش نمیرسد.
خلاصه اینکه در یکی دو سال گذشته تعداد تجمعات اعتراضی ایثارگران و جانبازان افزایش چشمگیری داشته و نارضایتی جامعه ایثارگری به شکل تجمع و تحصن به کرار صورت گرفته است که خود جای تاسف بسیار دارد و این سوال را در ذهن دیگر اقشار جامعه ایجاد میکند که چگونه است که حکومت نتوانسته حداقل‌ها را برای جامعه ایثارگری مهیا کند که حتی کار آنها هم به اعتراضات خیابانی و حضور یگان ویژه کشیده شده است. دولت آقای رئیسی و مدیران جدید بنیاد باید در راستای اجرای قوانین مصوبه ذکر شده از هیچ تلاشی دریغ نکنند و به فکر حل مشکل مسکن، بیمه درمانی، وضعیت اشتغال فرزندان شهدا باشند تا خدایی ناکرده روزی نرسد که این قشر فداکار و شریف جامعه هم به نظام پشت کرده و تجمعات اعتراضی آنها هم مانند کارگران و معلمان تبدیل به امری عادی و متداول شود. همچنین به تمام رسانه‌ها و خبرگزاریهای معتبر کشور که بیشتر به انتشار اخبار و گزارشهای تجمعات اعتراضی در فرانسه و آمریکا تمایل نشان میدهند تا در کشور خودمان هم توصیه میکنیم تا با پوشش خبری مشکلات و معضلات جامعه ایثارگری نشان دهند که همیشه در کنار آنها و صدای آنها و پدران و برادارن شهید آنها خواهند بود.
