انتخابات ۱۴۰۰ به عقیده برخی از تحلیلگران سیاسی و اجتماعی از سرنوشت ساز‌ترین انتخابات ریاست‌جمهوری در تاریخ ۴۲ ساله انقلاب اسلامیست. انتخاباتی که نه تنها تعیین کننده سیزدهمین دولت و هشتمین رئیس جمهور کشور است، بلکه در آینده اقتصادی و سیاسی کشور تاثیر مستقیم خواهد گذاشت. در این میان نامزدهای انتخاباتی باید پیش از همیشه خود را با انتظارات مردم و بخصوص خواسته‌های اقشار مستضعف از جمله جامعه ایثارگران، جانبازان و خانواده‌های شهدا آشنا کرده و نهایتا دولت جدید باید نیازهای این گروه‌ها را در الویت برنامه‌های خود قرار دهد. اما واقعا با توجه به شرایط کنونی کشور انتظارات ایثارگران و جانبازان از دولت سیزدهم چیست و این انتظارات به حق چگونه قابل تحقق می‌باشند؟
با وجود اینکه دولت تنها شخص رئیس جمهور نیست اما مطمئنا فردی که به عنوان رئیس جمهور منتخب مردم به پاستور میرود و مسئول پایه گذاری دولت سیزدهم و برخی از سیاستهای کلان نظام خواهد بود در این مقطع زمانی، پس از مقام معظم رهبری، بیشترین مسئولیت را نسبت به کشور و نظام خواهد داشت. با توجه تبه حریمهای بیرحمانه و شرایط اسفناک اقتصادی که با شیوع ویروس کرونا بدتر هم شده، مسلما اولین انتظار جامعه ایثارگران از دولت آینده، اصلاح وضعیت اقتصادی و بهبود شرایط معیشتی مردم به ویژه گروه‌های کم‌درآمد است که شامل بسیاری از خانواده‌های شهدا و جانبازان میشود.
به طور خاص پرداخت مطالبات و حقوق های معوقه ایثارگران و خانواده‌های شهدا همچنان از اصلی‌ترین انتظارات این عزیزان است. همچنین وعده‌هایی که در زمینه واگذاری مسکن و دسترسی به تسهیلات بهداشتی به خانواده‌های شهدا داده شده بود بدلایل مختلف عملی نشده‌اند و این باعث عدم اطمینان ایثارگران به دولت و بسیاری از نهادهای خدماتی شده است تا جایی که درصد بالایی از ایثارگران حتی از نظام دلسرد شده‌اند که بسیار جای تاسف دارد. از طرفی هم موضوع اشتغال فرزندان شهدا در چند سال اخیر تبدیل به یکی از معضلات عمده دولت شده که وضعیت آن سال به سال بدتر شده و طبق آمار خود دولت ۴۰۰۰ هزار فرزند شهید همچنان بیکار هستند. دولت سیزدهم باید به کمک مجلس این معضل را حل کند. در کنار این چالشها، ایجاد شرایط برای حداقل رفاه اجتماعی این قشر مانند آمادسازی شهرها برای تردد و رفت‌و‌آمد جانبازان در سطح شهر امری واجب و ضروریست. پیشتر هم به این مورد اشاره کرده بودیم که به این دلیل که جانبازان بعلت مشکلات جسمی در جامعه منزوی هستند، زیرساخت‌های نامناسب شهری هم به این انزوا افزوده است.
هنگامی که عملکرد دولت‌ها در ۱۵ سال اخیر را مرور میکنیم نمیتوانیم به دولت‌های نهم تا دوازدهم در ارتباط با نیازهای جامعه ایثارگران نمره قبولی دهیم و این در حالیست که هم محمود احمدی نژاد و هم حسن روحانی در کارزار انتخاباتی خود از نام و اعتبار ایثارگران و جانبازان استفاده کرده و خود را حامی این قشر مظلوم معرفی کرده بودند و وعده‌های زیادی دادند. اکنون اما اطمینان جامعه ایثارگران از دولت سلب شده و به قول یکی از مخاطبان صدای مدافعان که در بخشی از پیام اینستاگرامی خود به ما نوشت: «اینقدر از مسئولین دروغ شنیده‌ایم که دیگر سالهاست که حرفهایشان برایمان ارزشی ندارد.» به نظر میآید دولت جدید اولین قدمی که باید بردارد جلب دوباره اعتماد جامعه ایثارگران و جانبازان است
در حقیقت رفع چالشهای ذکر شده نیازمند همراهی عمومی جامعه ایثارگران و جلب اعتماد آنها به دولت آینده است. اکنون که این اعتماد به دلایل مختلف هر روز سست‌تر گشته و در شرایطی که کسانی که روزی برای دفاع از کشور از همه چیز خود گذشتند دیگر دولتی‌ها را حامی و پشتیبان خود نمی دانند، وظیفه دولت سیزدهم سنگین تر میشود. اینکه چگونه به این نقطه رسیده ایم موضوع مفصلی است که خارج از چهارچوب این بحث است ولی اینکه بدون جلب اعتماد این قشر، دولت آینده امکان اصلاح امور را نخواهد داشت، امری واضح میباشد.
با توجه به اینکه پیشبینی میشود مشارکت عمومی در انتخابات خرداد ماه از دوره‌های قبلی کمتر خواهد بود، جلب آراء قشر آسیب‌پذیر از اهمیت ویژه‌ای برخوردار میشود که این مهم البته مستلزم ارائه راهکارهای عملی و واقعگرایانه برای معضلات معیشتی مردم است.
