خبر شهادت مهندس محسن فخری‌زاده، دانشمند هسته‌ای کشور، قلب همه دلسوزان کشور و نظام را به درد آورد و این حسرت را بر دل ما گذاشت که ایکاش امکان قدردانی از فداکاری‌های آن شهید بزرگوار، در زمان حیاتش مهیا می شود. افسوس که دست‌های ناپاک خون این شهید را پیش از موعد بر زمین ریخت و داغ فراق ایشان را بر دل خانواده و دوستان و همکاران ایشان هک کرد. در این میان، حداقل انتظار این بود که شهادت مهندس فخری‌زاده عاملی برای اتحاد و همدلی میان جناح‌های مختلف شود، ولی متاسفانه نحوه خبر رسانی درخصوص نحوه و عوامل دخیل در ترور تنها باعث افزایش اختلاف‌ها شده و این شبهه را ایجاد کرده که عده‌ای در داخل، یا قصد پنهان کردن چیزی را دارند و یا می‌خواهند از آب گل آلود استفاده کرده و تفرقه افکنی و تسویه حساب کنند. اظهارات ضدونقیض فراوانی که از سوی مقامات و مسئولین امنیتی کشور در ارتباط با حادثه روز ۷ آذر به رسانه‌ها انعکاس داده شد، به جایی اینکه موضوع را شفاف‌تر کند، باعث ایجاد سوالات بیشتری در ذهن مردم شده است. در این مقاله با نگاهی کوتاه به برخی از این اظهارنظرها تلاش خواهیم کرد تا واقعیت‌های آن روز تلخ را مرور کنیم تا شاید بتوانیم به برخی از سوالات ایجاد شده در ذهن مخاطبین سایت صدای مدافعان پاسخ دهیم.
شهادت مهندس فخری‌زاده حوالی ساعت ۲ بعدازظهر روز جمعه، هفتم آذر ماه، در آبسرد دماوند و در نزدیکی باغ سرهنگ خودرو رخ داد. مهندس فخری‌زاده که در جریان این ترور، مجروح شد، پس از انتقال به بیمارستان، بر اثر شدت جراحات به شهادت رسید. اولین گزارشها از آن روز که ساعاتی پس از این حادثه تلخ رسانه‌ای شد حاکی از آن داشت که «صدای یک انفجار در بلوار مصطفی خمینی شنیده شده و بلافاصله صدای شلیک رگبار به گوش رسید و گویا یک خودرو هدف این حمله بود .»
به هر حال همان شب روز هفتم آذر و پس از ساعت‌ها گمانه زنی و اخبار ضدونقیض، وزارت دفاع بطور رسمی اعلام کرد که دانشمند هسته‌ای و دفاعی کشورمان بدست یک تیم تروریستی مسلح در شهر آبسرد شهرستان دماوند به شهادت رسیده است. نیروهای مسلح هم با صدور اطلاعیه‌ای اعلام کرد که «محسن فخری‌زاده معاون وزیر و رئیس سازمان پژوهش و نوآوری‌های دفاعی (سپند) در یک عملیات تروریستی به شهادت رسیده است.» در روز‌های آتی، مقامات امنیتی و نظامی کشور روایات مختلفی از روز حادثه بیان کردند که نه تنها با دیگر روایات منتشر شده همخوانی نداشت، بلکه بیشتر شبیه فیلم‌های هالیوودی و رمان‌های علمی-تخیلی بود تا واقعیت.
یکی از این اظهارنظرها از سوی دبیر شورای عالی امنیت ملی، علی شمخانی، ارائه گردید که باعث تعجب بسیاری شد. علی شمخانی در مراسم خاکسپاری شهید فخری‌زاده گفت: «دستگاه‌ها و سیستم‌های اطلاعاتی-امنیتی اطلاع داشتند که ایشان هدف است و در همین نقطه که ایشان به شهادت رسید قرار است اقدامی علیه ایشان صورت بگیرد و تمهیدات ایمنی لازم هم در ارتباط با حفاظت ایشان صورت گرفته بود که متاسفانه دشمن از سبک و شیوه‌ای کاملا حرفه‌ای، تخصصی و جدید استفاده کرد و متاسفانه موفق شد.» این اظهارنظر جالب اما تلخ این سوال را در ذهن بسیاری ایجاد کرد که چطور شد که برغم آگاهی دستگاه‌های اطلاعاتی از طرح و محل دقیق ترور محسن فخری زاده، دشمن به همین راحتی در پایتخت کشور یکی از بلند‌پایه‌ترین مقامات هسته‌ای کشور را ترور میکند؟ آیا دریابان شمخانی به طور سربسته به کوتاهی‌ها و کم کاری‌های برخی نهادها اشاره داشت؟
پس از پایان گرفتن موقت روایت‌های گوناگون و متناقض از نحوه شهادت مهندس فخری‌زاده، چند روز پیش نوبت سخنگوی سپاه بود که با روایت خود به شبهات بی‌افزاید. سردار رمضان شریف در یک سخنرانی که در مراسمی در بندرعباس انجام شد عنوان کرد که ترور شهید فخری زاده با «هدایت ماهواره‌ای» انجام شده! سخنگوی سپاه البته در ارتباط با چگونگی کنترل ماهواره ای مسلسل‌های اتوماتیک توضیحی نداد. وی همچنین صحبت از وجود «حفره‌های امنیتی» کرد که طبیعتا باعث نگرانی‌هایی در ارتباط با حفظ امنیت دیگر مقامات ارشد کشوری و لشکری کشور شد.
نکته‌ای که پس از تمام این گزارشها و روایات ضدونقیض باید به آن توجه کنیم این است که چرا با گذشت نزدیک به دو هفته هنوز یک گزارش کارشناسانه و رسمی از چگونگی شهادت مهندس فخری زاده منتشر نشده؟ چرا مسئولان بجای ارائه خبرهای موثق درباره جزئیات واقعه، به اظهارنظرهای سیاسی و تفرقه افکنانه می‌پردازند و به بی‌اعتمادی‌ها می‌افزایند؟
همانطور که پس از شهادت سردار سلیمانی هم اشاره کردیم، حقیقتا جای تعجب دارد که مقام‌های ارشد کشور، در مسائل حساس امنیتی با هم هماهنگی ندارند. آیا مشکلات سیاسی و جناحی مسئولان با یک دیگر به حدی رسیده که حتی حاضر نیستند در حساس‌ترین مسائل امنیتی با هم هماهنگی‌های لازم را انجام دهند؟ چگونه است که عزیزان ارتش و سپاه حتی در توصیف ساده‌ترین جزئیات ترور شهید فخری زاده با هم اختلاف نظر دارند؟ آیا این عملکردها باعث وهن نیروی‌های مسلح و قوای امنیتی کشور نمی شود؟
